تولید، دانش بنیان، اشتغال آفرین
جمعه 10 فروردین

باهمکاری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی

هنر ایرانی با امضای تبریز جهانی شد/ نستعلیق میراث ابدی میرعلی تبریزی

 فرشید باغشمال (عضو انجمن خوشنویسان تبریز) حدود ۶۰۰ سال از دوره‌ای که «میرعلی تبریزی» خط نستعلیق را ابداع کرد می‌گذرد؛ ابداعی که بار دیگر بر نقش تبریز در پِی‌ریزی فرهنگ و هویت ایرانی، صحه گذاشت. هنر میرعلی تبریزی، امروز شهر به شهر، از آموزشگاه‌های هنری گرفته تا نمایشگاه‌ها و موزه‌ها قد کشیده و به عنوان یک هنر جهانی، در یونسکو شناخته شده‌است. آذر سال گذشته، در چهارمین روز شانزدهمین نشست کمیته جهانی حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس که در محل یونسکو در پاریس و به صورت آنلاین برگزار شد، پرونده برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوشنویسی در ایران مورد بررسی قرار گرفت و به عنوان هفدهمین اثر میراث ناملموس ایران در فهرست جهانی یونسکو ثبت شد و به زودی جشن ثبت جهانی آن در تبریز برگزار می‌شود.

این پرونده با عنوان «برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوشنویسی در ایران» The national programme to safeguard the traditional art of calligraphy in Iran در شانزدهمین جلسه کمیته بین دولتی حفاظت از میراث فرهنگی ناملموس به ثبت رسید. این درحالی است که ۱۶ کشور عربی و ترکیه نیز خوشنویسی را در این دوره به نام خود ثبت کرده‌اند.

«دانش، مهارت و شیوه خوشنویسی عربی» به عنوان پرونده‌ای مشترک از سوی ۱۶ کشور شامل عربستان سعودی، الجزایر، بحرین، مصر، عراق، اردن، کویت، لبنان، موریتانی، مراکش، عمان، فلسطین، سودان، تونس، امارات متحده عربی و یمن به عنوان میراث ناملموس بشری یونسکو ثبت جهانی شد. همچنین ترکیه موفق شد پرونده «خوشنویسی سنتی در هنر اسلامی» را با عنوان «Hüsn-i Hat, traditional calligraphy in Islamic art in Turkey»  به فهرست میراث فرهنگی ناملموس جهانی خود اضافه کند.

ایران نیز پرونده خوشنویسی خود را در فهرست برنامه‌های خوب پاسداری یونسکو برای محافظت از میراث ناملموس ثبت کرده است.  ثبت در برنامه‌های خوب پاسداری یونسکو به این معنی است که هم میراث ناملموس موردنظر به جهانیان معرفی خواهد شد و هم پاسداری خوبی از آن صورت خواهد گرفت.  مصطفی پورعلی ـ مدیرکل ثبت و حریم آثار و حفظ و احیاء میراث معنوی و طبیعی ـ در این‌باره توضیح داد: پرونده برنامه ملی پاسداری از هنر سنتی خوشنویسی ایران، به مجموعه اقداماتی اشاره دارد که در چند دهه گذشته برای پاسداری از این هنر ایرانی اسلامی در ایران جریان داشته و تداوم دارد. ثبت این پرونده ملی ضمن تایید دستاوردهای فرهنگی نهادهای متولی خوشنویسی ایران اعم از نهادهای دولتی و به‌ویژه مردم نهاد، خوشنویسی ایران را در فهرست میراث جهانی ناملموس به ثبت رسانده است.

پرواز نستعلیق ایرانی از تبریز تا یونسکو

«ثبت جهانی برنامه ملی پاسداری از هنر خوشنویسی » به عنوان هفدهمین عنصر فرهنگی ناملموس کشورمان در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت و لوح این رویداد فرخنده در هفته میراث فرهنگی، رونمایی شد. حال اگر این ثبت جهانی را به پرونده ملی «تبریز، خاستگاه خط نستعلیق» (که سه سال پیش ثبت شد) متصل کنیم، می‌توانیم نقش درخشان تبریز را در ثبت جهانی خوشنویسی ایرانی به طول و تفصیل یاد کنیم.

الخط نصف‌‌العلم

اهل علم به واسطه منزلتی که «خط و خوشنویسی» به دانش و فرهنگ بخشیده، گفته‌اند «الخط نصف‌‌العلم» و آنها که خط و خوشنویسی را با شعر و معماری و قالی در آمیخته‌اند، به قرینه همان جمله متواتر گفته‌اند، «الخط نصف‌‌العشق». خوشنویسی از نخستین دوره‌های تکامل، عقل و عشق بشری را چنان مسحور شکوه و زیبایی خود کرده‌ که رسول اکرم(ص) در حدیثی وعده مغفرت داده به هنرمندی که آیه شریفه بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم را با خط خوش کتابت کند. (بحارالأنوار، ج ٩٢، ص ٣۵)

«خط» از آغاز سیر اجتماعی خود، غالباً مترادف با «خوشنویسی» بوده‌ است. قباله‌های تاریخی املاک، اسناد بیع، عقدنامه‌ها، عهدنامه‌های سیاسی، کتاب‌‌های خطی و مکتوبات روزمره اداری، از قدیم، اغلب به خط شکسته‌ یا نستعلیق، یا ترکیبی از هر دو، تنظیم شده‌ است. به این ترتیب، در هر دوره‌ تاریخی که خط و خوشنویسی ارج‌ و قرب داشته، فراز و نشیب تاریخ نیز به نیکی ثبت و مستند شده و برعکس، هر جا که هنر خطاطی افول کرده، بخشی از تاریخ فراموش یا مخدوش شده‌است. اما خوشنویسی بر خلاف ظرافت‌های دلبرانه‌اش، سرنوشتِ سهل و ساده‌ای نداشته‌ و همراه با پیچ ‌و‌ خَم تاریخ نقاط خونین و دردناک در جای‌جای تاریخ این هنر، بسیار بوده‌ است. گواه این ادعا سرگذشت «ابوعلی محمد ابن مُقله عبدالله شیرازی» وزیر فرهیخته ایرانی در دربار خلافت عباسی بوده‌ است.

 تنها اثر به جا مانده از ابن‌مُقله، خوشنویس ایرانی مقتول در دستگاه خلافت عباسی


* ابن مُقله، خوشنویس مقتول دستگاه خلافت عباسی

شهرت تاریخی ابن‌مُقله  نه به خاطر مواضع سیاسی بلکه به خاطر ابداع خطوط ۶گانه و وضع اصول دوازده‌گانه خوشنویسی است.

ابن‌مُقله، در سه دوره تاریخی وزیر دربار عباسیان بوده و هر بار در مخالفت با ظلم و جور خلفای عباسی از کار برکنار شده‌ است. او از معدود وزراء خوش‌نام عباسی است که به حسن تدبیر، انصاف و حکمت، شناخته می‌شود و در طول زندگی هنری خود، سه قرآن نوشت. خط اسلامی را از کوفی دشوار تا نسخ زیبا و روان به کمال رساند و اصول دوازده‌گانه خوشنویسی (ترکیب، کرسی، نسبت، ضعف، قوت، سطح، دور، صعود مجازی، نزول مجازی، اصول، صفا و شأن) را بنا نهاد.

اگر نبود همت و مجاهدت هنری او، نسخ به عنوان یکی از منابع اصلی تمام خطوط اسلامی و ایرانی از میان می‌رفت و درک متون اسلامی (از جمله قرآن و حدیث و آثار مورخان نامی) بسیار دشوار می‌شد. 

با این حال روزی که راضی‌بالله، خلیفه بیدادگر عباسی از نامه‌نگاری ابن‌مُقله با یکی از سران مخالف آگاه شد، دستور داد دست او را از آرنج قطع کنند. ابن‌مُقله هر چه لابه کرد که با اجرای این حکم هنر خوشنویسی زائل می‌شود، گوش خلیفه شنیدار نبود و سرانجام دژخیم عباسی با قطع دست ابن‌مُقله یکی از فرازهای شرم‌آور تاریخ هنر را رقم زدند.

استاد نسخ، مدتی افسرده بود و دست قطع‌‌ شده خود را در سینه می‌فشرد و می‌گریست. نقل است که مدتی چوب بر آرنج می‌بست و خطاطی می‌کرد. بعدها نیز خوشنویسی را با دست چپ ادامه داد. اما هنوز زبانش سرخ بود و از همراهی مردم ستم‌‌دیده دست بر نمی‌داشت تا آنجا که به دستور خلیفه زبانش را بریدند و زندانی‌اش کردند. مدتی در زندان بود تا در ۳۲۷ هجری درگذشت. اختناق حاکم بر جامعه طوری بود که حتی قبر او نیز چند بار نبش و جابه‌جا شد.

قتل ابن‌مُقله، پیشرفت خط نسخ را به تأخیر انداخت و اجازه نداد رموز و ظرافت‌هایی که این استاد هنرمند با تحقیق و تمرین بسیار به دست آورده در بستر زمانی خود متجلی شود، با این حال آثار به‌جا مانده از او و وفاداری معدود شاگردان جوانش، این هنر را در دوره‌های بعدی به شکوفایی رساند.

          برگی از دیوان سلطان احمد جلایر، به خط میرعلی تبریز

* هنر ابداعی تبریز در دارالخلافه بغداد

تاریخ خوشنویسی اسلامی و ایرانی، پس از قتل ابن‌مُقله، تا چند قرن مسیر تقریباً ثابتی داشت و فاقد تحول اساسی بود. تا اینکه در اواسط قرن نهم هجری، «میرعلی تبریزی» «خط تعلیق» را که اسلوبی دشوار و پُرپیچ‌ و خَم داشت از انحصار دربار و دیوان‌ حُکّام درآورد و پس از ترکیب با نسخ، خط نستعلیق را با هویت و شخصیتی مستقل، پدید آورد.

از جزئیات زندگی میرعلی، اطلاع دقیقی در دست نیست اما در برخی رساله‌ها گفته شده میرعلی، قوس‌ها و کشیده‌های نستعلیق را در عالم رویا و از روی پرواز غازها در آسمان، الهام گرفته‌ است.

میرعلی مدتی در بغداد در دربار سلطان احمد جلایر بود. کتابت «خواجوی کرمانی» از آثار همین دوره است که امروز در موزه‌ کتابخانه بریتانیا نگهداری می‌شود.

به این ترتیب، مسیری که میرعلی در تبریز آغاز می‌کند، دیری نمی‌پاید که در بغداد، فارس و خراسان، جان می‌گیرد تا اینکه یک قرن بعد، چهره نامدار تاریخ نستعلیق، از قزوین ظهور می‌کند: «میرعماد حسنی»

  سوره حمد، از آثار معروف میرعماد است

* میرعماد، شاگرد مکتب تبریز و شهید نستعلیق

 میرعماد  در جوانی برای تکمیل هنر خود از قزوین به تبریز مسافرت کرد و از تعلیمات استاد مشهور زمان «ملاّ محمد حسین تبریزی» بهره گرفت. می‌گویند میرعماد روزی قطعه‌ای از خط خود را به ملا محمدحسین تبریزی نشان داد؛ استاد فرمود: «اگر چنین توانی نوشت بنویس وگرنه قلم فرو گذار.» میر گفت: «خود نوشته‌ام». استاد روی او را بوسید و خط او را روی چشم گذارد و فرمود: «امروز استاد خوشنویسان هستی» و او را از شاگردی بی‌نیاز دانست.

میرعماد در ادامه، راهی اصفهان می‌شود و مورد حمایت شاه صفوی قرار می‌گیرد. میرعماد در اصفهان با مطالعه و تحقیق آثار پیشینیان، هندسه اجزای خوشنویسی را جلا بخشید و حروف و کشیده‌ها را به دقیق‌ترین ساختار هنری رساند. زاویه‌گذاری‌های قلم میرعماد چنان با اصول زیباشناسی مطابقت دارد که مخاطب خود را در مواجهه با یک مهندس خلاق و حسابگر می‌بیند. حال آنکه، آنچه باعث این مایه از ظرافت و زیبایی است، حس قوی، مراتب فضیلت و صفای روح در هنرمندی چون میرعماد بوده‌ است.

همین‌ امر باعث شد آوازه خوشنویسی او ایران‌مان را نوردیده، به حجاز و هند و عثمانی دور دست برسد؛ آن هم در روزگاری که از دستگاه‌های کپی و عکس خبری نبود! خط میرعماد با عقیق یمانی و الماس هندی، مبادله می‌شد و شاه هند، مصمم بود تا برای به دست‌آوردن میرعماد، طلای هم‌وزن او را به دربار صفوی بدهد.

متاسفانه حضور میرعماد در دربار صفوی، فرجام تلخی داشت. با اوج‌گیری محبوبیت میرعماد حسادت‌ها و بدگویی‌ها نسبت به او آغاز می‌شود، شایعه کردند که میرعماد از شیعه رویگردان شده و بدگویی شاه را می‌کند. آن هم میرعمادی که از سادات حسنی بود و به سبب ارادت ویژه‌ای که به امام حسن مجتبی(ع) داشت در بیشتر آثار خود، عنوان «الحسنی» را قید می‌کرد.

 شبی که میرعماد قصد استحمام داشت، اوباش دربار بر سرش ریختند و کشتندش. فضای سیاسی علیه میر، چنان تیره‌ و تار بود که حتی جسد تکه‌تکه‌ شده او چند روز بر زمین ماند و کسی جرأت تدفینش را نداشت. چندی بعد یکی دو تن از شاگردانش پیکر او را در مسجد ظلِمات اصفهان دفن کردند.

نشان علیرضا عباسی تبریزی، در یکی از آثار نستعلیق

* علیرضا عباسی‌ تبریزی، کتابت عشق در کتیبه گنبد رضوی(ع)

دیگر چهره درخشان تاریخ خط و خوشنویسی، «علیرضا عباسی تبریزی» است. عباسی متولد تبریز و ملقب به «شاهنواز» است. او نیز مانند میرعماد، خوشنویسی را در تبریز نزد «ملامحمدحسین تبریزی» آموخت‌ و بعدها به خط ثلث و نسخ روی آورده‌ است. پس از تصرف تبریز توسط عثمانی‌ها به قزوین، پایتخت دولت صفوی رفت و در مسجد جامع آن شهر منزل گرفت و به کار کتابت مشغول شد و قسمتی از کتیبه‌های آن مسجد تمام کرد.

علیرضا به مرور در زمره ندیمان مخصوص شاه قرار گرفت تا آنجا که شاه جمعی از خوشنویسان مانند محمدرضا امامی اصفهانی، محمد‌صالح اصفهانی و عبدالباقی تبریزی را بدو سپرد، تا زیردست او خط ثلث را بیاموزند. عباسی تا پایان عمر در زمره معتمدترین نزدیکان شاه بود و رفاقت بین او و شاه‌عباس تا پایان عمر ادامه داشت.

 

کتیبه نسخ گنبد رضوی(ع)، مهم‌ترین شاهکار علیرضا عباسی تبریزی، خوشنویس دوره صفوی است.

معروف‌ترین اثری که از «علیرضا عباسی‌تبریزی» باقی است، کتیبه آبی‌رنگ گنبد حضرت امام رضا(ع) است. کتیبه‌های ثلث سردر و کتیبه بزرگ داخل گنبد مسجد شیخ لطف‌الله نیز اثر این هنرمند تبریزی است. کتیبه سردر مسجد امام (شاه) اصفهان را نیز عباسی نوشته‌ است. سال وفات علیرضا عباسی‌تبریزی را ۱۰۳۸ هجری‌قمری ثبت کرده‌اند اما از مدفن او نشانی نیست.

نکته قابل‌ذکر این است که نباید «علیرضا عباسی‌تبریزی» را با «رضا عباسی» اشتباه گرفت. «رضا عباسی» نگارگر نامی دوره صفوی و معاصر با علیرضاست.

 کتیبه کاشی به خطّ ثلث علیرضا عباسی‌تبریزی در مسجد امام اصفهان

 

این نوشتار، نگاهی به سهم عمده تبریز در مسیر تکامل هنر خوشنویسی داشت. چهره‌هایی که در عرصه خوشنویسی بیشتر زبانزد هستند، اما شاید بخشی از مخاطبان حوزه فرهنگ از اصالت تبریزی هنر این افراد مطلع نباشند. از دیگر قدمای تبریزی صاحب‌نام در عرصه خوشنویسی، میرزا جعفر تبریزی، اظهر تبریزی، محمدحسین تبریزی و میرحیدر حسینی تبریزی است که نقش هر یک در سیر تکامل هنر خوشنویسی می‌تواند موضوع مقالات و گزارش‌های مبسوط باشد.

منابع:

- وزیران ایرانی محبوس و مقتول، از اموی تا صفوی/ بیژن کشاورز/ 1397

-  اطلس خط، تحقیق در خطوط اسلامی / حبیب الله فضائلی / 1390